Ik moet even goed kijken voordat ik mijn patiënt heb ontdekt. In de hoek van de schoenendoos vol zaagsel zit een baby muisje. Ik richt mijn blik weer omhoog en kijk naar de man die samen met zijn 10 jarige zoontje voor me staat. Hij heeft een 'Wat doe ik hier' blik in zijn ogen, het jongetje staat nog net niet te huilen. Terwijl de man een beetje verveeld om zich heen kijkt, vertelt zijn zoon over het muisje. Hoe ze een tijdje terug onverwachts een nestje hadden en dat er ondertussen al twee muisjes zijn overleden. En nu zat deze ook opeens stil in een hoekje.
Ik schuif wat zaagsel opzij en bekijk het muisje. Ik weet de ademhalingsfrequentie van een muis niet uit mijn hoofd, maar dat de ademhaling te snel en geforceerd is, is zeker. Ik til 'm op en doe een poging tot een lichamelijk onderzoek. Want ja, hoe onderzoek je een beestje van nog geen vier centimeter groot? Vanwege de zware ademhaling vermoed ik een luchtwegprobleem. Ik pak mijn kleinste stethoscoop erbij. Deze stethoscoop is gemaakt voor het onderzoeken van te vroeg geboren baby's. Maar ja, zelfs die zijn reusachtig vergeleken bij deze baby muis.
Onder het mom 'niet geschoten is altijd mis' pak ik de muis weer op en houd 'm tegen mijn stethoscoop. Het ziet er vrij clownesk uit, de stethoscoop is even groot als de muis zelf. Ik zet de muis weer terug in zijn schoenendoos en richt me tot de man. "Hij heeft waarschijnlijk luchtwegproblemen. Omdat er al twee andere muisjes zijn overleden denk ik aan een infectieuze oorzaak. Maar of het een virus of een bacterie is, dat durf ik niet te zeggen. We zouden antibiotica kunnen proberen."
Ik zie het zoontje hoopvol zijn hoofd naar zijn vader draaien. "Mag het pap?" De man knikt. Ondertussen heeft de assistente een brievenweegschaal gehaald. Ik plaats de muis erop. Als ik het gewicht zie, vloek ik in mijzelf. Hoe kón ik dit voorstellen? Hoe ga ik in godsnaam antibiotica doseren voor een beestje van maar twaalf gram?
Om tijd te winnen en even rustig na te kunnen denken stuur ik ze terug naar de wachtkamer. Het jochie sjokt achter zijn vader aan. Gewapend met kladblok en rekenmachine begin ik driftig te rekenen. Tot mijn eigen verbazing kom ik tot de conclusie dat met wat verdunningsreeksen eigenlijk wel moet lukken.
Even later overhandig ik het flesje met antibiotica aan de mijnheer en geef instructies over de dosering. Na het afrekenen verlaten ze de praktijk, het zoontje met de schoenendoos in zijn handen geklemd. Zag ik hem nou naar buiten huppelen?
Reageer op dit bericht