maandag 30 mei 2016

Alles vastgelegd


Wanneer ik de deur van mijn spreekkamer open om de volgende patiënt binnen te roepen, zie ik in mijn ooghoek een lichtflits. Ik kijk snel naar buiten of het plotseling is gaan onweren, maar het is nog steeds een stralend zonnige dag.

Dan zie ik dat een stel is opgestaan en met een kattenmandje mijn kant opgelopen komt. Wanneer ik zie dat de man een spiegelreflex-camera met flinke flitser om zijn nek heeft hangen, snap ik opeens waar die lichtflits vandaan kwam. Als ze even later in de spreekkamer tegenover me staan en ik hun kat Pluisje uit haar transportmandje haal, hoor ik de camera driftig klikken. Zelfs ik me even omdraai om de kat op de weegschaal te zetten, loopt de man met me mee en maakt foto's vanuit diverse hoeken.

Ook tijdens het lichamelijk onderzoek van Pluisje wordt elke handeling van mij op de gevoelige plaat vastgelegd. Zelf begin ik me ondertussen een beetje ongemakkelijk te voelen. Het gebeurt regelmatig dat mensen even een foto maken van hun dier in de wachtkamer of op de behandeltafel, maar dat elke minuut van het dierenartsbezoek minutieus wordt vastgelegd, heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Door het constante geklik van de camera zou je bijna denken dat er een paparazzi-fotograaf in de spreekkamer staat.

Blijkbaar heb ik tijdens deze overpeinzingen wat verstoord gekeken, want de man wijst naar zijn camera en legt uit: "Ja ik maak een foto-documentaire over ons leven, dus alles wat we doen, leg ik vast op camera." Hij voegt er nog aan toe dat hij me niet herkenbaar in beeld zal brengen, maar dat maakt niet dat ik me minder ongemakkelijk over deze situatie voel. Toch laat ik het begaan.

Maar als ik wil bloedprikken en de man met zijn zoom-lens bijna de naald uit mijn handen slaat is de maat voor mij vol. Ik verzoek hem vriendelijk doch dringend om te stoppen met het maken van foto's. Hoewel hij het er duidelijk niet mee eens is, bergt hij toch zijn camera op. 

Na het consult sta ik nog een beetje verbluft dit voorval te overdenken als mijn collega de spreekkamer binnen komt stappen. "Hee Mique, ik ben bezig met een berichtje voor op onze Facebookpagina. Heb jij misschien nog een leuke foto van een patiënt?" Ik schud van nee, maar weet wel iemand die er misschien nog wel een paar heeft.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!




Reageer op dit bericht